O porqué de saberme afortunado

Non é esta a primeira entrada do blogue na que fago referencia á sorte que teño de contar cun círculo de amizades que cada día me deixa relampos do seu agarimo. Mais o acontecido nestas últimas semanas fíxome sentir emocións tan intensas que non dou resistido o impulso de compartilas convosco para revivilas de novo. Devezo por facervos partícipes desas emocións, así que sen máis dilación, paso a relatarvos os feitos que converteron o meu vixésimo séptimo aniversario no máis especial dos que vivín ata hoxe.

Todo comezou a tarde do venres vintecatro de xuño. Sabía que Vane andaba a preparar algo para esa fin de semana, pero non tiña nin idea do que. Pois ben, cando cheguei a casa despois do traballo atopeime cunha impresionante festa temática. Despois de tomar un bebedizo máxico para encoller, e de comer unha galleta máxica para agrandar por ter encollido de máis, dei entrado no País das Marabillas que Vane preparara para min. Alí atopei unha festa do té, un bosque con magdalenas de cores, galletas, unha saborosa tarta en forma de gato rosa, unha deliciosa larva arrollada de cor azul, un sombrereiro tolo, unha Alicia perdida e ata á mesmísima Raíña Vermella. Resúltame difícil de describir, pero coido que as imaxes falan por si mesmas.

Certamente, despois desa noite as miñas aspiracións para a fin de semana pasaban por ver o GP de Assen cunha boa comida e facer algunha excursión turística polos arredores de Amsterdam, aproveitando que a inmensa masa de xente ociosa estaría precisamente en Assen. Así que me puxen a iso. Vane estaba dun humor excelente e andaba a facer cousas pola casa mentres eu seguía antento o que acontecía nas carreiras de 125cc e Moto2. A cada pouco comentabamos cousas do ben que saíra todo o día anterior e dabamos conta das abondosas sobras. Rematada a carreira de Moto2, e aínda impresionado co carreirón de Márquez, púxenme a fregar uns cacharros na cociña, ao tempo que escoitaba de fondo a TV falando da carreira de MotoGP por comezar. Despois de poñer a secar o último vaso, escoitei coma Vane me chamaba dende a outra punta da casa. Pechei a billa e dei volta disposto a acoder á chamada, ignorando inxenuo de min o pouco preparado que estaba para o que estaba por acontecer.

Non dei saído da cociña. O meu paso cara o salón estaba interrompido por David: “Que, como vai Rossi?” É curioso como funcionan as emocións humanas. Tardei uns segundos en reaccionar. Vino a el e identifiqueino: todo correcto, David na miña casa sempre é benvido. Mirei un pouco máis e vin a Ana: de novo todo correcto. Vane, cun sorriso fermoso, ollaba a escea. E nese lapso dun par de segundos comecei a asimilar que realmente estaban alí. O peito comezóuseme a encher cunha emoción fóra de control e apenas os dei abrazado. A inxección de adrenalina foi tan inmediata que non a vin vir. A cara debeume estarrecer coa sorpresa, o agradecemento e a euforia simultáneos mesturados coa sensación de ser o tipo máis afortunado do mundo. Lembrei cando anos atrás, en Londres, eu estivera no lugar de David e crera comprender a emoción do visitado; non a comprendera nin de lonxe e aínda así devecía por estar nesa situación algunha vez. Por un momento, cheguei a pasalo mal. As mans non paraban e as pernas ameazaban con non dar mantido moito máis tempo o ritmo imposto polo corazón. Todos estabamos contentos de vernos, felices de estarmos xuntos despois de tanto tempo; e eles, por suposto, de  teren levado a sorpresa ata o final. Pero eu estaba un chanzo máis arriba. Tan arriba coma para ter mal de altura. Ese momento, ao límite da saúde, lembrareino para sempre coma un dos máis felices da miña vida. Falamos, rimos, organizámonos de marabilla. Volvemos vivir a nosa complicidade coma se o tempo e os quilómetros non tivesen pasado por ela. E todo foi coma sempre, e coma sempre será.

Pouco máis podo dicir do resto da fin de semana. A verdade é que todos os conspiradores fixérono tan ben que non sospeitei nin por un segundo falando con ningún deles nos meses que levaba todo argallado. Así que para os que malia terdes participado non puidestes vir, déixovos algunhas instantáneas deses días. Por certo, que tiven un par de regalos de cumpreanos aos que darei moi bo uso 🙂

O pase de diapositivas require JavaScript.

P.D. Se algunha vez se vos ocorre facer algo así outra vez, mirade de traer licor café, caña branca, ou algo un pouco máis espiritoso: as cervexas estaban moi boas pero quedaron moi curtas para apagar o lume do momento 😉

Facendo plans

Un dos sinais máis claros de que se está completamente adaptado a un estilo de vida é comezar a facer plans. Estar a pensar no que vai pasar no futuro implica confianza en que o que está a pasar no presente está baixo control. Así é coma me estou a sentir nestas últimas semanas: na casa.

O tempo estanos a axudar bastante nestas primeiras semanas, e miramos de aproveitalo para camiñar un pouco polo centro de Amsterdam. Hai un par de sábados era ese o plan, só que ao final o “pouco” rematou por ser unhas catro horas e media. En cidades tan interesantes coma esta, sempre hai dúas posibilidades cando se sae dar unha volta: atopar un sitio incrible e perder a noción do tempo ou ben perder a noción do tempo mirando arredor porque todo é bastante incrible. Percorremos o Jordaan dende a comercial Harleemstraat ata a Westerkerk, a igrexa onde foi soterrado Rembrant e da que proviñan as tristes badaladas que escoitaba Ana Frank no seu exilio. Despois, continuamos camiñando ata a sempre rebuldeira Leidseplein e de aí de novo cara o norte en dirección a Central Station, pasando polo mercado das flores, e facendo unha longa parada no American Book Center de Spui. Non era a primeira vez que visitabamos ningún deses sitios, mais sempre se atopan cousas novas: o mercado dos sábados en Jordaan, unha tenda de aceites de oliva do Mediterráneo, outra na que mercar folla de té e gran de café ao peso… Foi ese día cando decidimos que non dabamos para reter tanto dato de memoria e decidimos comezar a trazar sobre un mapa as rutas dos nosos paseos. A verdade é que se está a converter nun esforzo do máis entretido que seguro que agradeceremos moito cando teñamos algunha visita á que levar de paseo.

O mesmo feito de redactar as rutas en papel pode verse coma unha especie de plan. Co traballo de poñer a casa ao noso gusto practicamente rematado e Amsterdam moi pero que moi pateada xa, o seguinte van ser outras cidades holandesas. Aproveitando o magnífico servizo de transporte público, parece moi doado achegarse un fin de semana ata Harleem, Utrecht, ou mesmo Den Haag. As tres cidades son do máis recomendado para facer un pouco de turismo e algunas fotos. Especialmente Den Haag, que ben sendo unha especie de Miami á holandesa, coa praia no centro da cidade e a xente saíndo do traballo para coller o tranvía e ir comer sentados no peirao cos pés na auga. Para un pouco máis adiante quedan as visitas a outras zonas de Europa: o norte de Alemania ou Bélxica están realmente a tiro de pedra no tren de alta velocidade. Por poñer un exemplo, a viaxe a París dende Ámsterdam dura 2 horas e media! Case coma as dezasete horas do Estrella Coruña-Barcelona; perdón, dezaseis e media.

Pero o plan máis inmediato que temos son as vacacións que comezamos hoxe. Despois de tres meses e un mes respectivamente, imos voltar á terra facer unha visita dunha semana. Temos moitísima ilusión por ver á familia, os amigos, visitar todos os lugares que botamos de menos… Váisenos ir a semana voando. Aqueles que seguides isto regularmente sabede que seguiremos localizables por correo electrónico e nos números de móbil habituais. De antemán lamentamos non poder coincidir con todo o mundo, pero andamos moi xustos de tempo e somos os únicos de vacacións, co que os ócos na axenda están moi cobizados e van ser malos de cadrar. De calquera xeito, non podo deixar de pasar a ocasión de agradecervos a todos o apoio nesta nosa aventura, as chamadas e mensaxes de agarimo que nos fixeron sentir moito máis preto da casa enfronte da pantalla do ordenador. Pode parecer esaxerado, mais sen vós non sei se tería superado as primeiras semanas: se escribín aquí o que escribín imaxinade o que non contei.

Esta entrada, coma o resto do blog, é para vós. O mesmo ca as rutas que estamos a facer. O mesmo que as fotos que tomamos do piso e ca as historias que levamos preparadas. Coma cada sentir de agarimo que levo na alma. Dende mañá, terei a oportunidade de engadir aos agradecementos cervexas, contos, kilómetros e moitas risas. Mais nunca deixarei de sentirme en débeda. Non hai día que non me sinta inmensamente afortunado pola oportunidade de coñecervos e tervos ao meu carón.

Chegamos en dezaoito horas. E contando…

Holanda. Lo que nadie te contó y nunca se te ocurriría preguntar… by Vane.

Como respuesta a cariñosas peticiones y a una muy especial, en la que se me animaba a contar mediante un “Top 10” las cosas más raras que hayamos encontrado estos meses por aquí, os dejo, no un “Top 10”, sino un “Top 20” de curiosidades con las que fuimos tropezando.

1. Sí, aquella leyenda de que la gente del norte es alta y rubia es totalmente cierta. Además, con el ejercicio que hacen, es el país de los altos-rubios-atléticos. Sí, amigos, aquí quedó claro dónde nací… En “Liliput”…

2. Que las holandesas se pintan las uñas es un hecho. El que se las despinten, un misterio. Sólo fuimos capaces de encontrar una única marca de quitaesmalte en una única tienda. Y para más inri, fabricado en España.

3. En nuestro barrio no cualquiera puede tirar basura. No, no. Necesitas una tarjeta (como la del bus) para poder abrir el contenedor. Contenedor en el que sólo caben bolsas medianas de basura y de una en una. Si tienes que tirar algo más aparatoso, tienes que llamar para que te lo recojan.

4. No tenemos timbre en nuestra puerta. Sólo pueden timbrarnos desde el portal de la calle. Una vez dentro, si fuese necesario, habría que usar los nudillitos…

5. En los edificios, quitando las casas, no hay garajes. Eso sí, en la calle hay espacio de sobra para aparcar, donde, curiosamente, las plazas son enormes, pensadas siempre para coches mega-familiares, que son, evidentemente, los que abundan.

6. Amsterdam huele a dos cosas. Comida y marihuana. Y las ráfagas de olor a comida son una delicia…

7. Los mercados al aire libre: el paraíso del paladar. Quesos, frutas, productos frescos que no se encuentran en otros sitios como pescados (en el súper puedes comprar pescado, pero no hay casi variedad y desde luego no es tan fresco).

8. Las comunidades pagan limpiacristales. Tú estás tranquilamente en tu casa y, de repente, te aparece un señor en la ventana. ¿Spiderman? No,  el Limpiacristales. Y no avisan. Que no te pillen saliendo de la ducha…

9. Los escaparates de las tiendas de bañadores/sujetadores están llenos de sujetadores de talla XXXXXL… Son gigantes.

10. Los pájaros/patos no le tienen miedo a nada. No escapan aunque una bici esté a punto de atropellarlos. Y son bastante gordos.

11. Para gordos, los gatos. Aquí los mininos piensan que Garfield es anoréxico. El que las aves no escapen… ¿Tendrá algo que ver?

12. Las empresas de reparto no suben los paquetes. Sí, les pagas por “de puerta a puerta” pero ellos entienden la segunda como el portal de la calle. Aunque son muy amables para decirte que no te lo subirán.

13. En Ikea no puedes comprar sábanas. Sí bajeras, sí fundas nórdicas. FIN. Sólo venden una tela con las dobleces cosidas a modo de sábana para taparte. Sólo un modelo. Sólo un color. Pero eso sí, en varios tamaños.

14. El súper (que es una experiencia maravillosa: una mezcla de “lo quiero todo” y un test de inteligencia para resolver “¿Y esto qué será…?”) está lleno de productos frescos “listos para consumir”. Patatas embolsadas peladas y cortadas (para patatas fritas, para cocer, para guisos… como las quieras). Miles de tipos de pan para hornear (muy baratos). Entre ellos, uno cortadito en rodajas untadas de salsita de ajo para que te lo metas en el horno y cuezas tu propio pan de ajo. Ensaladas de todos los tipos, todas las conservas de abrir y servir, chuletas especiadas y cortadas para echar en la sartén… Prácticamente todo está casi listo para morder.

15. Deben de sentir algún tipo de adoración especial por el váter, pues acostumbran a ponerlo en una habitación para él solito. Sí, sin lavabo, ni grifos, ni metros cuadrados… Es “La habitación del Váter”.

16. Por mucho que te empeñes, no encontrarás una escoba normal para barrer (para barrer de pie, claro, hay mini escobillas para hacerlo en modo “Cenicienta”… pero mi espalda no está por la labor…). Como mucho, en tiendas tipo bricoking, encuentras escobas para barrer la terraza o las hojas del jardín. FIN.

17. Casi todos los pisos de los edificios disponen de su terraza/balcón. Todas las casas tienen jardín. La única excepción: el centro antiguo del centro de Amsterdam. No se puede tener todo…

18. Hablando del centro de Amsterdam. No es una fiesta si no se celebra sobre una barca recorriendo los canales. Música a tope, comida y fiesta en el agua!! Tanto es así que hasta hay la versión “Pedaletas fiesteras”. Barquichuela. Una mesa en el medio a lo largo. Gente sentada alrededor, cada una con sus pedales y, en uno de los extremos de la barquita, el conductor, que sólo dirige (entendemos que es el dueño, al que le pagan y que no bebe porque de no ser así… Más de uno acabaría nadando… O ahogado…).

19. Llueve. Cuando está nublado, aunque sea 5 minutos va a llover. Pues bien, los lugareños deben de ser impermeables, ya que nunca usan paragüas (bueno, a menos que sea una cosa torrencial).

20. En este barrio hay 3 puentes levadizos. Y para que pasen las barcas, se tienen que levantar. ¿Quién/cómo? Muy fácil. Si vas a pasear en tu barca, llamas a un tipiño para anunciarle tu ruta y tu horario previsto. A la hora precisa, aparecerá en su bici cual héroe a caballo y te levantará el puente, abriéndote paso. Acto seguido, cogerá su bici, y se dirigirá al próximo puente que se cruce en tu camino… Así hasta que te vayas. Cual caballero matando dragones…

Bueno, y hasta aquí el Top 20. Son pequeñas rarezas muy simpáticas que vamos descubriendo día a día.

Cuando tengamos más, os las haremos saber!

Un beso! (De esos que aquí no dan… Sólo la manita…).

Cinco de maio

Hai xa cinco días que deixei de estar só nesta aventura por terras holandesas. Sobráronme catro para me decatar de que cando se está ben cunha persoa, ese benestar espállase por todos os eidos da vida diaria, invalidando mesmo as matemáticas máis básicas: o dobre de traballo, entre dous é menos da metade para cada un. Hei de recoñecer que é moi interesante observar coma alguén vai experimentando, ao seu propio xeito, as mesmas sensacións que eu vivín cando cheguei. Coido que o feito de vivilo de novo, a través doutro, axuda a comprender mellor o propio proceso de adaptación. E por suposto, resulta moi gratificante poder ser ti quen aporta coñecemento para facer a súa aprendizaxe máis doada, no canto por unha vez de seren o resto quen te axuda a ti: aí é cando de verdade te decatas do aprendido.

Tendo xa un sitio para vivir que cada día se vai vendo máis completo, e tendo tamén o traballo e a rutina de desprazamentos asimilada, comezo a ter tempo de analisar cales son as cousas realmente importantes que boto de menos. En canto ás cousas materiais, non daría citado ningunha se non tivese deixado parte do meu corazón amarrado coa miña máquina. Moito me tarda oíla ruxir de novo… Fóra diso, dende logo estraño moito o contacto humano con moitos de vós, pero non podería subliñalo coma o que máis. O peor é, sen dúbida, a sensación de estar a perder momentos. Si, boto de menos compartir un café ou unha cervexa e unha conversa cos meus, eses pequenos detalles que fan a vida moito máis agradable. Pero non é iso ao que me refiro. Falo de non poder estar coa miña xente nos momentos que realmente importan. Porei un caso coma exemplo:

Nos meses antes de vir experimentei un achegamento a unha persoa que foi, durante toda a miña vida, un referente. Esa persoa está a atravesar unha situación persoal complicada, e ultimamente compartiramos algún tempo xuntos que me axudou a entendela mellor e penso que foi positivo para a súa evolución. Pois ben, dende que cheguei aquí non pasa un só día sen que me veña á mente algún deses momentos xuntos e sinta un laio por dentro por non poder continuar acompañándoa na súa cura. Se me les, fágoche chegar os meus mellores desexos e unha forte aperta.

O título desta entrada vén motivado por outro deses intres. Hoxe, cinco de maio, féndeseme a alma por non poder estar a carón dunha das persoas coas que compartín máis anos da miña vida. El é hoxe un home, pero cando o coñecín eramos os dous moi nenos. E dende entón, malia a treboada, sempre tivo un sitio de privilexio no meu peito. Ese home é unha das mellores persoas que coñezo, e co seu xeito de afrontar a vida fai do mundo un lugar mellor. Admíroo polo xeito no que se enfrontou a unhas tráxicas circunstancias cargando sobre o seu lombo unha responsabilidade descomunal namentres apretaba os puños para non sentir a súa propia dor. Durante anos, arrastrou un lastre que faría tremer ao máis valente; nunca queixa se lle oíu e poucas veces lle faltou o sorriso. Na fin, derrubouse nos meus brazos e chorou coma só pode chorar un home, cando xa non había nada que puidera facer. Foi un xigante. Hoxe hai un ano que ese home perdeu o seu pai. Hoxe, cinco de maio, nada me doe máis ca non poder estar ao seu carón. Esta é, dende aquí, a miña pequena homenaxe.

Asentado de novo

Coma ben avanza o título desta entrada, xa estou aquí outra vez. Lamento estas case dúas semanas de ausencia, pero co conto da mudanza estiven bastante liado e sen unha conexión a internet dende a que comunicarvos as miñas andainas. Agora, gracias á providencia e á inxección de tráfico xa dispoño dunha bastante aceptable.

Xusto un día despois de que o “crazy man upstairs” fose posto na rúa polos propietarios. Cando un día máis tarde fun polas miñas cousas para traermas ao novo apartamento, descubrín que tiveran que contratar un equipo de limpeza para tentar enmendar o desastre que deixara o tipo tras del. Tiveron que invertir dúas xornadas de traballo en adecentar o salón e a habitación do “crazy man”. A oito horas por habitación podédesvos imaxinar como estaba todo. E iso que o fulano non viviu aí nin un mes!

Pola miña parte, botei a semana pasada entre viaxes cargado de mochilas e expedicións na procura de mobles e electrodomésticos básicos, pois o apartamento estaba inicialmente baleiro. E con baleio quero dicir que non había nada. Por non haber, non había nin portalámpadas. Así que entre cargas e descargas pasei un par de días durmindo no chan e facendo de electricista, facendo uso non máis ca da habitación, o baño e a cociña. Levoume algo de tempo aceptar o que era a instalación eléctrica: dous circuitos serie con cadanseu fusible. Isto quere  dicir que se conectas mal unha lámpada quedas sen enchufes e outras lindezas  semellantes. Unha chafallada, vaia.

A mediados da pasada semana xa tiña luz e unha morea de caixas planas de cartón (adiviñade onde merquei os mobles) agardando seren abertas. Tamén tiña unha chea de roña indescriptible en practicamente todos os recantos da casa. En vista do choio que tiña por diante, decidín coller un ar de días libres. Neles, contei coa colaboración inestimable do meu pai, sen a cal o traballo teríase convertido na historia interminable. Finalmente, este martes o aprtamento  estaba listo.

Lamento non poder amosarvos fotos do antes, pero estaba preocupado de máis coma para facelas; subo unhas cantas do despois para que vexades o resultado. Pódovos dicir que no proceso pintouse toda a parte branca do salón e do baño, montáronse unha cama, un somier, un armario, un sofá e catro  sillas que tamén foron barnizadas. Tamén se conectaron unha lavadora e máis un microondas, e limpouse toda a casa de arriba abaixo agás a terraza, da que me estou a ocupar nestes días. Os que me coñecedes sabedes que non son de queixa fácil, mais o certo é que o choio que pasei/pasamos non llo desexo a ninguén.

Aínda que non lle poderei chamar fogar mentres non teña á miña princesa comigo, que gusto dá á fin sentirse a gusto na casa dun!

Coma un lóstrego fende o ceo

Quen seguides fielmente o aquí publicado estaredes interesados nas novidades do conto do veciño tolo. Non tendo relación con esta entrada e só por mantervos informados, direi que abandonou o salón do andar principal e agora vive recluído na habitación de arriba. Supoño que o faría coa intención de pagar menos, pero xa vos adianto que non lle saíu ben. Hoxe o caseiro comunicounos a Ben, a Muriel e a min que o vai poñer na rúa mañá ao mediodía. Malia que só me queden tres días aquí, non podo evitar un sorriso: ás veces, a vida é xusta. Mais a historia do veciño xa tivo o seu protagonismo e non quero facela o tema central deste blogue, polo que decidín variar un pouco a temática.

Non é ningún segredo que a música esperta emocións moi intensas en todos nós. O xeito no que se mesturan as notas con imaxes e sensacións proxectadas pola nosa memoria é algo único. Esta idea asaltoume hai uns días cando camiñaba cara casa á volta do traballo. Ese día non collera a bici pola maña, co que dende a parada do autobús tiña por diante algo máis de dez minutos de paseo. O barullo doméstico non pasaba polo mellor dos momentos e percorría a distancia cos cascos postos analisándoo teimudo na procura dunha estratexia para mellorala. E entón sonou.

Veume á mente unha frase: "Con esto empezo todo, y con esto se termina". Coas primeiras notas sentín como me subían polo lombo centos de lembranzas. Co son da intro clásica volveu a enerxía aos meus pasos e asaltáronme diapositivas da miña nenez e da miña adolescencia. O que sentín xa o sentira antes, moitos anos antes, sen saber o que significaría para min e o que me uniría algúns dos que me ledes. Poucas veces na miña vida sentín algo tan forte cunha canción.

A intro remata no alto e durante uns intres só se escoitan os berros de emoción da xente agardando pola descarga. O lóstrego. E as guitarras comezan a arder, portadoras do trono. Sen me decatar, estou camiñando moito máis acelerado do normal. Ata sinto o corazón no peito. Son imparable.

Hai milleiros de xeitos de interpretar unha letra coma esa, máis e menos libres. Para min, o tema fala de como non se pode renunciar ao que se é, chámese principios, xens ou instinto. A esencia de cada un está sempre dentro, agardando a ser espertada. Tanto ten a situación social, familiar ou profesional que nos rodee: chegados a un punto non se pode cambiar o que somos. Pódese educar, si. Tamén se pode canalizar. Máis a enerxía de cada persoa é única, e estou certo de que no fondo é iso o que guía unha enorme porcentaxe das relacións entre humanos. Esa esencia inexplicable é o que nos xunta. E cando as bestas de dúas persoas están ben xuntas, non hai forza nin razón no mundo que as dea separado. Isto aprendino da persoa coa que escoitei esta canción por primeira vez e non o hei esquecer endexamais.

"Dijo un poeta que una canción no es canción hasta que la canta el pueblo". Esta, de tanto que se cantou, gastouse. Pero de tanto en tanto, escoitala ten un efecto purificador.

Unha vez lin que Os Suaves ían ser a banda que máis se botase de menos do rock español, pois fóra de Galicia apenas se recoñeceu todo o que fixeron polo movemento. Malia as malas actuacións, os excesos e a decadencia, hai tres cousas innegables: Cereijo é un guitarrista, Yosi un poeta e Os Suaves entregaron as súas vidas ao Rock&Roll. A min, escoitalos devólveme ás veces esceas esquecidas da miña. Por isoestareilles sempre agradecido. Aquí deixo, hoxe, a miña homenaxe.

Durmindo co inimigo

Coma xa comentei noutra entrada, o día once múdome a un fermoso apartamento en Weesp. Namentres continúo nunha habitación dunha casa flotante en Ijburg, unha illa artificial construída no norleste da cidade para posibilitar o seu crecemento.

A casa está composta de tres pisos, e dende un pantalán accédese á porta principal, situada no andar do medio. Nese nivel hai un baño e un gran salón comedor cadrado duns trinta e cinco m2 coas paredes de cristal uns tres metros sobre a auga. Este andar completa, xunto cunha habitación no nivel superior a parte principal da casa. Escaleiras abaixo dende a entrada, chégase a unha cociña con dúas portas. Cada unha delas dá acceso a unha habitación dobre co seu propio baño. E no canto de tellado, a casa ofrece unha fermosa terraza.

A construción está deseñada para explotar tres alugueres diferentes. Un deles, composto polo gran salón e a habitación de arriba, asignóuselle, tres días despois da miña chegada, a quen en adiante me referirei coma “o veciño tolo”. Eu dispoño dunha das habitacións de abaixo con dereito á cociña de abaixo. E dende hai catro días, unha parella francesa ocupa a outra habitación coa que comparto a cociña. Para que vos fagades tamén unha composición temporal, iso deixoume exactamente dúas semanas co veciño tolo.

Nese tempo lembrei moitas veces historias de convivencias imposibles, desas que todo o mundo oe e ninguén pensa que lle podan pasar a el. Concretamente, dunha en Londres que por un par de días non vivín nas miñas carnes.

Pero bueno, céntrome. O día que coñecín o veciño tolo amosei a miña mellor disposición para coñecer unha persoa coa que vas ter que convivir. Falamos de que traballa de desenvolvedor web, de que lle gusta pinchar discos, que se canto tempo levas aquí (leva 5 anos en Amsterdam), que se de onde vés (sur de Inglaterra), etc. Pediume se lle podía descargar unhas fotos do correo co meu orenador para meterllas nun pincho, ao que obviamente accedín. Aos tres minutos sónalle o teléfono e colga. Enfádase. Comeza a contarme que ten unha exnoiva que o acosa telefonicamente, que está mal da cabeza e outras historias. Comezo a copiar fotos á velocidade do raio e apuro a miña cervexa en dous grolos. Entón vexo que colle o teléfono e comeza a contar o conto da exnoiva de novo. Alzando a voz. Deseperándose. Sen educación. Si, amiguiños: falaba coa policía. Remata a copia, desmonto o pincho e facendo un aceno coa man collo o vaso e o portátil e desaparezo na habitación, pechando a porta con chave. Abraiados? Pois aínda non comecei.

O veciño tolo ten unha afeción desmesurada pola música. Bueno, máis ben descontrolada. Iso significa a calquera hora (e quero dicir calquera hora) pódete sorprender cunha sesión de DJ na que el mesmo fala por un micro para animar aos seus amigos imaxinarios e repite incesantemente os mesmos tres temas de Michael Jackson cada tres cancións aproximadamente. Iso ou entra directamente en modo carpa techno de Ortigueira, o cal é peor porque nese modo pode botar varias horas. Con iso e con todo, e tras tentar sen éxito que baixase o volume en repetidas ocasións por non poder oír a TV da miña propia habitación, manteño a calma.

O veciño tolo anda cocido todo o día. Todo. E descúbroo polo seu xeito nada delicado de andar polas escaleiras conforme se vai entonando, polos portazos, polos ouveos por teléfono, etc. É imposible non notar cando está na casa, aínda cando non estamos nin no mesmo piso. Tamén é doado saber cando baixa ao piso de abaixo (onde eu durmo) porque alén dos andares de elefante sonan cacharros e mañá seguinte a cociña está totalmente estrada, con restos de viño no mármore e no chan e caharros por todas partes. Asáltame a dúbida de por que baixa á miña cociña, tendo unha moito máis grande e mellor no seu salón.

O veciño tolo advírteme (convídame, baixo o seu punto de vista) de que vai facer unha tremenda festa o sábado cuns colegas del que veñen en barco dende non sei onde e que serán uns 15. Fago o posible por chegar a casa o mais tarde posible. No momento cumio da noite, tres persoas (o tolo incluído). Música alta ata as seis da mañá. E o domingo dende as nove. Paciencia…

O veciño tolo cólleme comida da neveira. Descúbroo un par de días despois e agardo a que chegue a casa pola noite. Doulle oportunidade de explicarse preguntándolle se sabe algo dos tomates e o embutido que boto de menos. Dime que os colleu porque non se sentía de humor para ir ao super e que mo reporá o antes posible, que se quero podo cear con el. Cear a miña propia comida con el? Comezo a perder os nervios. Dígolle que non o faga de novo. Que non ten nada que facer no piso de abaixo. Que se ten unha emerxencia e precisa algo mo pida, pero que non o colla. Falo con boas palabras pero a voz non sona parsimoniosa. Parece que o entende e retírase pedindo desculpas. Penso que quizais non ten pasta e simplemente escolle moi mal as súas opcións.

Vaise a conexión a internet e decátome de algo candamenos estraño: o veciño tolo non sabe reiniciar un router e nin sequera ten portátil. E traballa de desenvolvedor web?

O veciño tolo discute a ouveos con alguén na casa. Bótao fora e pecha a porta. Sona o timbre. Unha vez. Dúas. Coma vinte minutos de seguido, alternando con patadas na porta e berros dentro e fora. Escoito o tolo chamando á policia e a outra voz reclamándolle unha débeda de douscentos euros. Escoito cousas bater contra os cristais da casa. Levántome da cama e, tras comprobar que teño a porta ben pechada, lévome á mesiña de noite un coitelo xaponés de cociña de dúas cuartas. Estou asustado e enfadado á vez, e teño no corpo unha sensación de desacougo moi incómoda. Miro a hora: 6:00 dun mércores.

O veciño tolo aparece pola casa cunha bici impresionante: suspensión dianteira e traseira, cadro de carbono, cambio no puño… Noviña de todo. Non teño nin idea de bicis, así que tendo en conta o caras que son aquí vou pecar de quedarme curto: bótolle uns trescentos euros.

O veciño tolo aínda é simpático comigo. Eu escapo de todo trato e contesto con medios sorrisos e monosílabos, ás veces ata facendo que non o entendo. A cousa está moi mal, pero podería ir peor. Ás veces, pasan un día ou dous sen conflitos.

O veciño tolo vólveme asaltar a neveira. Xusto nun día tenso no traballo, e vai e asalta xusto a ensalada que ía cear. Subo buscalo. Afortunadamente non está. Chámoo por teléfono para pedirlle explicacións, amosándome claramente cabreado pero mantendo a correción. Indícolle que temos o súper á mesma distancia da casa e que faga o favor de non volver achegarse ás miñas cousas. Entre rosmos, mándame á merda e decátome. Aí perdo a paciencia e mándolle un recital do peorciño que se aprende nas series americanas axeitado ao contexto do seu roubo: de fillo de puta para arriba ata que quedo sen aire e colgo. Menos mal que non estaba na casa, porque os nervios xa non sei nin onde me van. Só podo pensar en violencia sen límite e de consecuencias nefastas. Como ferve a impotencia de enfrontarte con quen non ten nada que perder! Nin esa noite nin o día seguinte aparece pola casa.

E de súpeto chegan novos veciños. Crúzome con eles cando a caseira lles está a mosar a habitación canda a miña no piso de abaixo. Nos días que levo con eles, podo dicir que son unha parella encantadora. Aire fresco na casa. Compartimos a cociña, falamos do tempo e dos nosos días… Marabilloso. E sobre todo xa non estou só. Estou moito máis tranquilo.

Son Ben e Muriel os que bautizan ao “crazy man upstairs”. Cóntanme que o día que o coñeceron acompañounos á compra e mercou para el, mais deu a casualidade de que deixara os cartos na casa: fiáronlle 80 euros que aínda lles debe.

O veciño tolo arrastra mobles sempre que está na casa. Móveos durante horas. Moitas veces pregunteime o que faría, porque no salón hai unhas seis pezas de mobiliario en total. Contoumo Ben, o compañeiro de abaixo, que o colleu un día en plena faena coa porta do salón aberta: fai castelos. Si, si, fortalezas. Apila mesas con sofás e armarios dividindo o salón de xeito surrealista.

Onte a policía apareceu na casa pola noite. Disque o veciño tolo roubara un iPod e o cacharan, pero el dixera que llo roubaran a el e chamara el mesmo á policía. Unha historia moi rara. Levárono a comisaría e volvérono traer. Mentres nos preguntabamos o que estaba a pasar, contáronme como o veciño tolo saltara sen máis da terraza á auga roñosa despois de pedirlle a un tipo noutra terraza un par de casas máis para alá que lle deixara non sei que: totalmente normal, vaia, tirouse dende uns sete metros vestido para ir buscalo. Na parte final do conto, o tolo encarábase co policía mandándoo á merda e nomeándolle os seus ancestros. Nós os tres espreitabamos ilusionados dende uns metros de distancia agardando pola ostia criminal que non chegou: vaia paciencia ten a policía nesta cidade… Retiráronlle o iPod e seica o damnificado non quixo denunciar. Durmiu na casa, por primeira noite dende que está aquí, en silencio.

Mentres escribía petaron na porta tres mozos duns vinte poucos con pose de aprendices de matóns. Cando Ben e máis eu saímos abrir, preguntaron polo tolo. Despois de tentar que lles dixeramos a hora á que chegaría e demais (ogallá a soubesemos) confesaron o motivo da súa visita: o veciño tolo non pagou a súa bici, senón que lla pediu prestada a un deles e nunca lla devolveu.

O veciño tolo leva dende pola mañá sen aparecer pola casa. Eu vou publicar isto e ir durmir, pero dame que non vai ser o último capítulo da historia. Fóra, os mozos da bici (que xa son cinco) agardan por el vixiando dende un coche a porta da casa.

A min quédame menos dunha semana neste sitio, pero danme mágoa os franceses que van ficar sós aquí. Aínda así, a lóxica dí que o veciño tolo non vai ocupar moito máis tempo a habitación de arriba: ándanlle detrás os tipos de fóra, a policía e máis os caseiros, que loxicamente non están moi contentos de ter un inquilino así. O tipo debeu pagar o primeiro mes e dubido moito que lles pague máis, pois non ten oficio nin beneficio coñecido (alén do beneficio que quite do alleo).

Mentres sopeso como rematara o conto e o xeito no que o contarei, venme á cabeza que quizais o título da anterior entrada tería sido máis axeitado para estoutra.

Primavera

Hoxe foi un día de dezoito graos e ceo azul. Hoxe, despois dunha semana de días escuros, tiven un sábado de sol. Hoxe, paseando en camiseta e con lentes de sol polas rúas ateigadas da cidade lembrei por que me gusta tanto Amsterdam.

En calquera entorno estraño a rutina vólvese algo bastante sagrado. Sobre todo, cando se está só: para que saír dunha rutina que funciona aceptablemente? Calquera mínima desviación da mesma é previamente estudada e planificada para evitar sorpresas. Esa inercia leva a confundir estraño con hostil e péchanse os ollos a moitas cousas que sen dúbida poderían ter resultado enriquecedoras.

Pois ben, hoxe saín pasear pola cidade co único propósito de ver o que me estivera perdendo esta semana. Bueno, e o de ver o GP de Jerez, para que mentir. Por certo, que o vin nun bar chamado The Bottle do que xa falarei noutra entrada…

O caso é que paseei. Moito. De Central Station á praza Dam, da praza Dam ao Wallen, de aí a Spui, Konigsplein, Leidseplein, Albert Cuypstraat, Rembrandtplein e volta Central Station. Máis todo o necesario para unir eses puntos. E redescubrín o que me namora desta cidade: o ambiente. Turistas abraiados mirando cara as fachadas inclinadas do século XVII, terrazas cheas de xente de todas as partes do mundo, restaurantes exóticos, cervexarías internacionais… Pero quedo con dúas imaxes: o barullo do mercado de Albert Cuyp Markt (haino cada sábado) e a xente sentada nas portas das súas casas lendo ao sol e conversando con veciños.

E non podo rematar o post sen mencionar o estraño que resulta entrar pola praza Dam e ver unha masiva pelexa de almofadas. Plumas por todas partes e lexións de incrédulos quitando fotos. Velaquí o motivo.

Odyssey

Vou coller prestado o título desta entrada ao gran Ynwie Malmsteen. Hoxe, por fin, vexo a fin dunha odisea na que levo metido xa case tres semanas: a procura dun apartamento en Amsterdam.

Pode chmar a atención que falando dunha cidade tan multicultural e aberta, alén de ser unha grande capital europea, a procura dun apartamento sexa tan complexa. A explicación é ben sinxela: as leis de urbanismo da cidade dificultan enormemente a construción de novas vivendas para manter controlado o nivel de poboación. Isto provoca que a oferta existente sexa moi escasa. Por outra banda, o control da poboación e o carácter da cidade convértena nun lugar do máis atractivo para a procura de emprego ou a aventura; logo hai moita demanda. Coma vedes, é unha mala combinación de factores.

Neste marco, o aluguer vólvese un negocio moi lucrativo para particulares e axencias. Técnicas coma o cobro de taxas por visitar apartamentos ou o pago dun mes de aluguer coma comisión ao axente son do máis habitual. E coma non podía ser doutro xeito, os apartamentos están enormemente sobrevalorados.

Dende un punto de vista máis persoal, aprendín moito da experiencia da procura. Aprendín o que se pode ver en calquera cidade de Galicia (máis esaxerado aínda nas grandes cidades españolas): a distancia ao centro da cidade é directamente proporcional á calidade do apartamento e inversamente proporcional ao prezo. Mais non foi o único que aprendín. Vin cousas tan terribles que Sanidade debería telas pechado hai anos; no canto diso teñen un prezo exorbitado e a xente pelexa por alugalas. Aprendín que na calidade da vivenda media, en España estamos bastante por diante.

Hoxe recibín o meu contrato de aluguer para revisalo. Considérome enormemente afortunado de ter atopado o que atopei en tres semanas: completamente exterior, con terraza, en moi bo estado e nun barrio tranquilo e axardinado. Está fóra de Amsterdam, concretamente en Weesp. Iso si, a 15 minutos de Central Station e menos de media hora do traballo. En transporte público, claro. Aí si que Holanda é un país avanzado.

Preparados? Vai!

Desculpade o aspecto pouco coidado en xeral que poda amosar o blogue nestes primeiros dias, asi coma a ausencia de tiles e enhes nas publicacions. O do aspecto tentarei pulilo o antes posible, e a puntuacion amanharase cando me faga cun teclado espanhol. Se estades dispostos a facerdes un esforzo por lerdes sen tiles un blogue que comeza cunha desculpa no canto dunha benvida, seguide lendo.

Nesta primeira entrada, querovos contar un pouco o que fago por aqui e o que agardo creemos entre todos. Hai xa 15 dias deixei o meu lar para vir traballar a terras holandesas. Sei que non son o primeiro que o fai nin serei o derradeiro, e tampouco son quen o fai nas peores condicions nin nas mellores. Son so un mais dos que cren que dar este pasinho de dous mil km pode servir para medrar persoal e profesionalmente, e ademais se atreve a tentalo.

Non sei como van sair as cousas nesta nova etapa. O certo e que Amsterdam, a cidade na que agora vivo e traballo, e moi acolledora e bastante tranquila para ser unha grande capital europea. Tentarei dende aqui contarvos as cousas que me sorprenden dela, desmontar alguns dos mais famosos mitos sobre a cidade e darvos as minhas impresions totalmente subxectivas do seu pulso. O bonito e que estou certo de que esas impresions han ir evoluindo segundo pase mais tempo aqui. E iso e un pouco o que quero facer disto: un lugar onde compartir pensamentos, sensacions  e anecdotas e ao tempo alimentarme dos vosos comentarios para sentirme un pouco menos so nesta aventura.

Advirtovos dende xa que isto non vai ser un blogue uniforme onde todas as entradas sexan dun mesmo estilo. Preparadevos para un barullo de artigos de opinion, curiosidades, entradas intimistas e reportaxes fotograficas. Vou volcar aqui o que me saia de dentro, tentando facer que vexades a traves dos meus ollos e sintades o que levo no peito;  ilusionarvos cos meus descubrimentos, facervos reflexionar co que aprenda e emocionarvos coa minha saudade.

Que isto sexa unha ponte para unir Galicia e Amsterdam. Ride, sonhade e chorade comigo para deixarmos aqui unha pegada imborrable.

Pero antes ca nada, sede benvidos.