Coma xa comentei noutra entrada, o día once múdome a un fermoso apartamento en Weesp. Namentres continúo nunha habitación dunha casa flotante en Ijburg, unha illa artificial construída no norleste da cidade para posibilitar o seu crecemento.
A casa está composta de tres pisos, e dende un pantalán accédese á porta principal, situada no andar do medio. Nese nivel hai un baño e un gran salón comedor cadrado duns trinta e cinco m2 coas paredes de cristal uns tres metros sobre a auga. Este andar completa, xunto cunha habitación no nivel superior a parte principal da casa. Escaleiras abaixo dende a entrada, chégase a unha cociña con dúas portas. Cada unha delas dá acceso a unha habitación dobre co seu propio baño. E no canto de tellado, a casa ofrece unha fermosa terraza.
A construción está deseñada para explotar tres alugueres diferentes. Un deles, composto polo gran salón e a habitación de arriba, asignóuselle, tres días despois da miña chegada, a quen en adiante me referirei coma “o veciño tolo”. Eu dispoño dunha das habitacións de abaixo con dereito á cociña de abaixo. E dende hai catro días, unha parella francesa ocupa a outra habitación coa que comparto a cociña. Para que vos fagades tamén unha composición temporal, iso deixoume exactamente dúas semanas co veciño tolo.
Nese tempo lembrei moitas veces historias de convivencias imposibles, desas que todo o mundo oe e ninguén pensa que lle podan pasar a el. Concretamente, dunha en Londres que por un par de días non vivín nas miñas carnes.
Pero bueno, céntrome. O día que coñecín o veciño tolo amosei a miña mellor disposición para coñecer unha persoa coa que vas ter que convivir. Falamos de que traballa de desenvolvedor web, de que lle gusta pinchar discos, que se canto tempo levas aquí (leva 5 anos en Amsterdam), que se de onde vés (sur de Inglaterra), etc. Pediume se lle podía descargar unhas fotos do correo co meu orenador para meterllas nun pincho, ao que obviamente accedín. Aos tres minutos sónalle o teléfono e colga. Enfádase. Comeza a contarme que ten unha exnoiva que o acosa telefonicamente, que está mal da cabeza e outras historias. Comezo a copiar fotos á velocidade do raio e apuro a miña cervexa en dous grolos. Entón vexo que colle o teléfono e comeza a contar o conto da exnoiva de novo. Alzando a voz. Deseperándose. Sen educación. Si, amiguiños: falaba coa policía. Remata a copia, desmonto o pincho e facendo un aceno coa man collo o vaso e o portátil e desaparezo na habitación, pechando a porta con chave. Abraiados? Pois aínda non comecei.
O veciño tolo ten unha afeción desmesurada pola música. Bueno, máis ben descontrolada. Iso significa a calquera hora (e quero dicir calquera hora) pódete sorprender cunha sesión de DJ na que el mesmo fala por un micro para animar aos seus amigos imaxinarios e repite incesantemente os mesmos tres temas de Michael Jackson cada tres cancións aproximadamente. Iso ou entra directamente en modo carpa techno de Ortigueira, o cal é peor porque nese modo pode botar varias horas. Con iso e con todo, e tras tentar sen éxito que baixase o volume en repetidas ocasións por non poder oír a TV da miña propia habitación, manteño a calma.
O veciño tolo anda cocido todo o día. Todo. E descúbroo polo seu xeito nada delicado de andar polas escaleiras conforme se vai entonando, polos portazos, polos ouveos por teléfono, etc. É imposible non notar cando está na casa, aínda cando non estamos nin no mesmo piso. Tamén é doado saber cando baixa ao piso de abaixo (onde eu durmo) porque alén dos andares de elefante sonan cacharros e mañá seguinte a cociña está totalmente estrada, con restos de viño no mármore e no chan e caharros por todas partes. Asáltame a dúbida de por que baixa á miña cociña, tendo unha moito máis grande e mellor no seu salón.
O veciño tolo advírteme (convídame, baixo o seu punto de vista) de que vai facer unha tremenda festa o sábado cuns colegas del que veñen en barco dende non sei onde e que serán uns 15. Fago o posible por chegar a casa o mais tarde posible. No momento cumio da noite, tres persoas (o tolo incluído). Música alta ata as seis da mañá. E o domingo dende as nove. Paciencia…
O veciño tolo cólleme comida da neveira. Descúbroo un par de días despois e agardo a que chegue a casa pola noite. Doulle oportunidade de explicarse preguntándolle se sabe algo dos tomates e o embutido que boto de menos. Dime que os colleu porque non se sentía de humor para ir ao super e que mo reporá o antes posible, que se quero podo cear con el. Cear a miña propia comida con el? Comezo a perder os nervios. Dígolle que non o faga de novo. Que non ten nada que facer no piso de abaixo. Que se ten unha emerxencia e precisa algo mo pida, pero que non o colla. Falo con boas palabras pero a voz non sona parsimoniosa. Parece que o entende e retírase pedindo desculpas. Penso que quizais non ten pasta e simplemente escolle moi mal as súas opcións.
Vaise a conexión a internet e decátome de algo candamenos estraño: o veciño tolo non sabe reiniciar un router e nin sequera ten portátil. E traballa de desenvolvedor web?
O veciño tolo discute a ouveos con alguén na casa. Bótao fora e pecha a porta. Sona o timbre. Unha vez. Dúas. Coma vinte minutos de seguido, alternando con patadas na porta e berros dentro e fora. Escoito o tolo chamando á policia e a outra voz reclamándolle unha débeda de douscentos euros. Escoito cousas bater contra os cristais da casa. Levántome da cama e, tras comprobar que teño a porta ben pechada, lévome á mesiña de noite un coitelo xaponés de cociña de dúas cuartas. Estou asustado e enfadado á vez, e teño no corpo unha sensación de desacougo moi incómoda. Miro a hora: 6:00 dun mércores.
O veciño tolo aparece pola casa cunha bici impresionante: suspensión dianteira e traseira, cadro de carbono, cambio no puño… Noviña de todo. Non teño nin idea de bicis, así que tendo en conta o caras que son aquí vou pecar de quedarme curto: bótolle uns trescentos euros.
O veciño tolo aínda é simpático comigo. Eu escapo de todo trato e contesto con medios sorrisos e monosílabos, ás veces ata facendo que non o entendo. A cousa está moi mal, pero podería ir peor. Ás veces, pasan un día ou dous sen conflitos.
O veciño tolo vólveme asaltar a neveira. Xusto nun día tenso no traballo, e vai e asalta xusto a ensalada que ía cear. Subo buscalo. Afortunadamente non está. Chámoo por teléfono para pedirlle explicacións, amosándome claramente cabreado pero mantendo a correción. Indícolle que temos o súper á mesma distancia da casa e que faga o favor de non volver achegarse ás miñas cousas. Entre rosmos, mándame á merda e decátome. Aí perdo a paciencia e mándolle un recital do peorciño que se aprende nas series americanas axeitado ao contexto do seu roubo: de fillo de puta para arriba ata que quedo sen aire e colgo. Menos mal que non estaba na casa, porque os nervios xa non sei nin onde me van. Só podo pensar en violencia sen límite e de consecuencias nefastas. Como ferve a impotencia de enfrontarte con quen non ten nada que perder! Nin esa noite nin o día seguinte aparece pola casa.
E de súpeto chegan novos veciños. Crúzome con eles cando a caseira lles está a mosar a habitación canda a miña no piso de abaixo. Nos días que levo con eles, podo dicir que son unha parella encantadora. Aire fresco na casa. Compartimos a cociña, falamos do tempo e dos nosos días… Marabilloso. E sobre todo xa non estou só. Estou moito máis tranquilo.
Son Ben e Muriel os que bautizan ao “crazy man upstairs”. Cóntanme que o día que o coñeceron acompañounos á compra e mercou para el, mais deu a casualidade de que deixara os cartos na casa: fiáronlle 80 euros que aínda lles debe.
O veciño tolo arrastra mobles sempre que está na casa. Móveos durante horas. Moitas veces pregunteime o que faría, porque no salón hai unhas seis pezas de mobiliario en total. Contoumo Ben, o compañeiro de abaixo, que o colleu un día en plena faena coa porta do salón aberta: fai castelos. Si, si, fortalezas. Apila mesas con sofás e armarios dividindo o salón de xeito surrealista.
Onte a policía apareceu na casa pola noite. Disque o veciño tolo roubara un iPod e o cacharan, pero el dixera que llo roubaran a el e chamara el mesmo á policía. Unha historia moi rara. Levárono a comisaría e volvérono traer. Mentres nos preguntabamos o que estaba a pasar, contáronme como o veciño tolo saltara sen máis da terraza á auga roñosa despois de pedirlle a un tipo noutra terraza un par de casas máis para alá que lle deixara non sei que: totalmente normal, vaia, tirouse dende uns sete metros vestido para ir buscalo. Na parte final do conto, o tolo encarábase co policía mandándoo á merda e nomeándolle os seus ancestros. Nós os tres espreitabamos ilusionados dende uns metros de distancia agardando pola ostia criminal que non chegou: vaia paciencia ten a policía nesta cidade… Retiráronlle o iPod e seica o damnificado non quixo denunciar. Durmiu na casa, por primeira noite dende que está aquí, en silencio.
Mentres escribía petaron na porta tres mozos duns vinte poucos con pose de aprendices de matóns. Cando Ben e máis eu saímos abrir, preguntaron polo tolo. Despois de tentar que lles dixeramos a hora á que chegaría e demais (ogallá a soubesemos) confesaron o motivo da súa visita: o veciño tolo non pagou a súa bici, senón que lla pediu prestada a un deles e nunca lla devolveu.
O veciño tolo leva dende pola mañá sen aparecer pola casa. Eu vou publicar isto e ir durmir, pero dame que non vai ser o último capítulo da historia. Fóra, os mozos da bici (que xa son cinco) agardan por el vixiando dende un coche a porta da casa.
A min quédame menos dunha semana neste sitio, pero danme mágoa os franceses que van ficar sós aquí. Aínda así, a lóxica dí que o veciño tolo non vai ocupar moito máis tempo a habitación de arriba: ándanlle detrás os tipos de fóra, a policía e máis os caseiros, que loxicamente non están moi contentos de ter un inquilino así. O tipo debeu pagar o primeiro mes e dubido moito que lles pague máis, pois non ten oficio nin beneficio coñecido (alén do beneficio que quite do alleo).
Mentres sopeso como rematara o conto e o xeito no que o contarei, venme á cabeza que quizais o título da anterior entrada tería sido máis axeitado para estoutra.